The Paradox of Being Taken Seriously
HD video in kleur | 30 minuten | 2010-2013
In de film wordt een groep merendeels Afrikaanse jongeren gevolgd tijdens therapie sessies bij een GGZ in Nederland. In tien korte scenes wordt steeds een andere sessie weergegeven, waarin de therapeuten de jongeren een activiteit of onderwerp aanbieden.
De camera focust op zowel de therapeuten als op de vluchtelingen, steeds in close-up of extreme close up. De beelden vervloeien soms tot pure stoffelijkheid, wanneer de camera zoekt naar focus of met geringe diepte scherpte het haar, de kleding of een stukje hand van een van de betrokkenen filmt. Soms wordt het geluid weggedraaid, waardoor de verder rauwe geluidsband van stemmen (steeds gevuld met emotie, die varieert van spanning, verslagenheid tot woede) plaats maakt voor een als innerlijke stilte voelende kalmte.
Aanvankelijk was het mijn bedoeling om een film te maken mét de vluchtelingen, in plaats van óver hen- op basis van een fictief scenario, in een soort science-fiction achtige setting. Tijdens het doen van mijn voor-onderzoek heb ik toen gedurende enkele maanden elke sessie gefilmd.
Als snel raakte ik gefascineerd door hoe ik de situatie door mijn camera waarnam als een soort landschap van indrukken. Ik besloot het materiaal te gebruiken voor een film, waarin de onmacht van beide kanten, om zich op een evenwichtige manier tot elkaar te verhouden, wordt belicht.
De situatie echoot op een schrijnende manier de (post) koloniale verhoudingen, en roept vragen op over wat 'hulp' in een dergelijk geval betekent.
Ik heb het materiaal ruw en onbewerkt gelaten, afgezien van enkele edits. Het spel van vormen; stemmen; lichtval en details is voor mijn gevoel een goede weergave van wat er aan de hand is: een ongrijpbaar soort anders-zijn wordt uit alle macht omkaderd met taal; intenties en structuur, vanuit een wanhopige poging om 'hulp' te bieden aan mensen, die niet verstaan worden. Daarin speelt een machtsdynamiek mee, die de groepen (jongeren versus therapeuten) duidelijk scheidt.
na het afnemen van interviews en het doen van een mime-workshop (onder leiding van een mime speelster) besloot ik niet over te gaan tot het filmen van een 'fictiefilm' met de vluchtelingen. Het het voelde niet goed om hen op die manier in te zetten in een abstracter schema, waarover zij geen overzicht hadden- en wat dan mijn doel zou dienen. Ik heb daarom toestemming gevraagd het studie materiaal wat ik verzameld had te monteren tot een film over de situatie.